Gisteren belande ik op het Instagram account van Linda Hakeboom. Ze had een foto gedeeld die gemaakt is voor haar deelname aan het Perfecte Plaatje. Een prachtige foto die helemaal blootlegt waar zij doorheen is gegaan. Linda is herstellende van borstkanker. Haar proces heeft ze op moedige wijze met de wereld gedeeld. Ook al is zij bekend met jezelf laten zien, ook zij moet zeker drempels over om zichzelf op haar aller kwetsbaarst te laten zien.
Hoe laat je zien wat tegenslag met je doet? Dat is hartstikke lastig. Want we leven zo in een wereld waarin goed, mooi, gelukkig en het liefst met een beetje succes de norm is.
Ik heb het niet gedurfd, ik vond het heel lastig om woorden te geven aan mijn proces. Daarnaast dacht ik dat het moedig was om mijn best te doen om door te gaan. En ik vertelde heus wel hoe moeilijk het was, maar durfde niet alles van mezelf te laten zien. Dat heeft met mij te maken en ook met wat ik denk dat de persoon aan de andere kant denkt.
Het moment dat je je kwetsbaarheid gaat tonen aan de wereld ga je ervaren wat tegenslag echt met je doet. Want als je gaat vertellen over wat je hebt meegemaakt en hoe jij je daar nu bij voelt, beleef je niet alleen de emoties van die ervaring. Er gaan allerlei gevoelens en gedachten mee gepaard. Ik heb ervaren dat ik vaak bij de ander was als ik mijn verhaal deelde.
Nu zie ik dat ik vooral bezig was met wat de ander van mij vond, dat ging ongeveer zo:
Ik ben allereerst bang dat iemand me zielig vindt;
ik wil een een ander niet verdrietig te maken met mijn verhaal ik ben bang dat iemand anders naar me gaat kijken;
Ik vind het moeilijk om alles goed onder woorden te brengen en daar word ik onzeker van.
Ik ben bang dat iemand me de volgende keer niet meer vraagt hoe het met me gaat, omdat het te pijnlijk is. Ik denk dat te kunnen lezen op het gezicht van de ander, en dan gooi ik er snel een bemoedigende opmerking achteraan. Voor de ander, maar vast ook voor mezelf. En dat bagatelliseert de boel en dat wil ik ook niet.
En ik ben bang om iemand te verliezen als ik te veel pijn deel. Dat ze uiteindelijk niet meer terugkomen als ik vertel hoe het echt met me gaat. Omdat het zo ver afstaat van de wereld waarin we willen leven.
Maar omdat ik daarmee bezig was, kon ik heel moeilijk de verbinding maken. Door bezig te zijn met wat mijn verhaal met de ander doet, was ik niet meer thuis. En omdat het zoals je kan lezen vooral met angsten, overtuigingen en onzekerheden te maken had, trok ik waarschijnlijk een muur van jewelste op om me te beschermen. Zo zijn we nu eenmaal geprogrammeerd, ons brein beschermt ons als er gevaar dreigt.
Met een muur om me heen, is het nogal moeilijk om contact te maken. Ik heb vooral moeten oefenen om mezelf toe te staan om mijn verdriet en emoties te tonen bij de ander. Daarvoor moest ik eerst leren om met heel moeilijke emoties om te gaan. Het boek Omarm je emoties heeft me daar heel erg bij geholpen.
Keer op keer mezelf terughalen als ik het moeilijk vind om bij mijn gevoel te blijven. Om verbinding te maken met de ander is het zo belangrijk thuis te blijven bij mijn gevoel. De ander die bij mij is heeft een eigen verantwoordelijkheid. Het is niet nodig dat ik voor die ander ga denken.
Vanuit die verbinding maak ik het voor mezelf mogelijk om te voelen wat ik nodig heb van de ander. En dan kan ik daar ook om vragen. Dat is een heel proces. Wil je meer lezen over hoe je dat kan ontwikkelen – lees dan dit artikel.
Verlang jij ook naar lekker in je lijf en vrij in je mind?
Plan dan eens een kennismakingsgesprek.